Vaste casar miña filla
e partes me o corazón
porque te vas pra tan lonxe
tan lonxe da tua nación
naciche coma anduriña
sempre voando voando
coma se tiveses alas
que o ceo foses cruzando
naciche no extranxeiro
como emigrante galega
entre ingleses te criaches
e a Canadá xa te achegas,
Non sei si un día de novo
eu podréi volver a verte
pero filla estou segura
que xamais ei de esquencerte
de bagoas céganse os ollos
case non poido escribir
pensando miña neniña
canto me queda sofrir...
ti vaste e queda teu pae
coma un neniño pequeno
co alzheimer sua compaña
e eu coberta de medo...
Vaste casar miña filla...
¡e eu case morta quedo...!
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario