Chegando o inverno os gorrións boan do niño...

Agora que se achega o inverno
e os meus ollos non ven máis aló
de onde teño a man dereita.

Agora que a folerpa branca
está a caer sobre dos meus hombros
e xa enterrou meu soño de xuventude
non ten presa porque o sol xa non quenta,

E so entón cando doume conta,
que os meus viuvos beizos,
están fríxidos e arden de febre
porque a fonte xa secou sen deixarme beber,
a auga que me calmara a sede,

Porque meus olliños, cegaron sempre a oscuras
sen saber si deixei de ser a rosa


Ou se agora tal vez,
vou convertida nunha ortiga moucha
que purga súas penaa,
vivindo sen vivir,nun mundo baldeiro,
Neste mundo, onde o gorrión vello perdeu seus paxaros
e olvidaron seu niño, e no seu piar escoita
agora a cantiga triste da soidade,
esa soidade que sobrevive as miserias,
arrastradas,polo chan sen poder alzar o seu voo
coas alas caídas...donde se pode escoitar,o eco de un miserere...

Carmen Patiño Fernández
Carmiña
A Coruña día 13 de xullo de 2010